امروز را بلــَند خندیدَم ، با اینکه میدانستم؛ تابلو اَست خنده ـهایم طعم ِ گس ِ اشک میدهد ؛
من اما بلند تر می خندیدَم تا حرص ِ نداشته اَم را دربیاورم ، که دنیا و کارهای ِ تو ،
به فلان ِ نداشته اَم هم نیست ...
و من خندیدَم ؛
آنقدر خندیدَم که باورم شد چشمان ِ قرمزَم از زور ِ خنده است ؛
حالا ، اینجا ، لا به لای ِ دیوار ـهای ِ آبی ِ اتاقک ِ من ، صدای ِ خنده ای نمیاد ؛
فقط ُ فقط زجه ـهای ِ دخترک ــی ست که دیوانه وار ، سادگی اَش را هق هق می کند ؛
: آی آدم ـها ، دنیا دار ِ مکافاتَست...